ปล่อยวาง

 

มีบทความเรื่อง “ปล่อยวาง” มาให้ได้อ่านกันครับ บทความนี้มาจากใน Facebook Fanpage ธนาคารความสุข (Happiness Bank) ครับ อ่านแล้วประทับใจกลัวหาไม่เจอถ้าต้องการอ่านอีกครั้ง เลยเอามาแปะไว้ในเว็บตัวเองครับ

ในบรรดาคำพูด คำสอนดีๆหลายๆคำ ที่มักมีคนบ่นว่า…พูดง่ายแต่ทำยาก
เห็นจะต้องนับคำว่า “ปล่อยวาง” ไว้ด้วยคำหนึ่ง

มีหลายโอกาสในชีวิตที่เราเจอโจทย์ยากๆจนใจทุกข์
เจอหน้าใคร เป็นต้องพูดเหมือนๆกันว่าให้เรา “ปล่อยวาง” ซะ
หลายคนพอได้ยินแบบนั้นจะรู้สึกว่า พูดน่ะพูดง่าย คิดน่ะคิดได้
แต่เวลาจะลงมือทำ จิตมันไม่เอาด้วยเลย

แปลกดีนะครับ ทั้งๆที่จิตก็ไม่มีมือนะ
แต่สามารถยึดจับอะไรๆไว้มากมาย

ถ้าเราความจำดีแล้วมองย้อนไปในอดีต เราอาจแปลกใจว่า
ที่ผ่านมา เราแบกสิ่งที่ปากพูดว่า “อยากวาง” ไว้มากมายขนาดไหน

ถามว่าเพราะอะไร คำอธิบายง่ายๆอันหนึ่ง คือ..
จิตเรามันไม่เคยชินที่จะปล่อย ที่จะวางครับ

ตั้งแต่เล็กแต่น้อย จิตเรามักถูกเราฝึกเราสอน
ให้แสวงหา ให้ยึดมั่นถือมั่นไว้
มากกว่าจะถูกสอนให้รู้จักปล่อยให้รู้จักวาง

ถามว่า… แล้วจะให้ทำยังไง
ตอบว่า… ก็เริ่มหัดฝึกจะทำเหตุให้จิตเคยชินจะปล่อย จะวางบ้าง

เริ่มจากสิ่งที่ทำได้บ่อยๆ อย่างทำทาน แต่ทำด้วยจิตตรง
ทำทานด้วยจิตตรง คือทำด้วยจิตที่ยินดีในการได้ “สละออก”
ไม่ใช่ทำเพื่อเสริมมานะ ว่าเราดี เราเลิศ เราประเสริฐที่ทำ
ไม่ใช่ทำเพื่อให้ตัวเองรวย ตัวเองสวย ตัวเองได้ไปสวรรค์

ยิ่งถ้าสามารถทำอภัยทานด้วยใจ ไม่ใช่แค่ด้วยปาก
จะยิ่งได้ผลดีมาก เร็วมากครับ

เพราะอภัยทาน เป็นทานที่ต้องใช้ใจที่สูง
จะรวยล้นฟ้า ถอยซีรีส์เจ็ดเดือนละสิบเอ็ดคัน ก็อาจทำไม่ได้
ถ้าคุณภาพจิต คุณภาพใจไม่สูงพอจะสละความยึดมั่น
ว่าฉันดี ฉันถูก เขาเลว เขาผิด

ฝึกให้อภัยทานทุกวันวันละสามเวลา
แล้วจะพบว่าจิตแบกปัญหาน้อยลง

วิธีต่อมาคือการเรียนรู้จักตัวเอง ด้วยสติ
คนที่มีสติ รู้กายรู้ใจตามความเป็นจริง
ด้วยจิตตั้งมั่นและเป็นกลาง จะเกิดปัญญาเป็นโบนัสครับ

ปัญญามาจากการรู้เห็นความจริงว่า ทุกอย่างเกิดแล้วดับ
คงอยู่อย่างเดิมถาวรไม่ได้ บังคับสั่งตามใจอยาก ก็ไม่ได้

จิตที่มีปัญญา จะเริ่มเห็นความจริงตรงนี้
ใจก็จะเบาคลาย หายจากความโง่ทีละนิดละหน่อย
ไม่ยึดมั่นถือมั่นคาดคั้นเอาเป็นเอาตายเหมือนแต่ก่อน

ใครจะตอบโจทย์ ไม่ตอบโจทย์ ก็เรื่องของเขา
เราจะเข้าใจหรือไม่เข้าใจสิ่งที่เขาคิด ไม่เป็นไร
แต่ถ้าอภัยให้เขาได้ เข้าใจได้ว่าโลกมันเป็นแบบนี้แหละ ใจเราก็สงบ

บางคนเถียงว่า อย่างดิฉัน ชีวิตนี้ไม่มีทางทำได้
งั้นก็แบกต่อไปนะครับ หนักเมื่อไหร่เดี๋ยวก็รู้เอง

เคยมีคนไปส่งการบ้าน ถามครูบาอาจารย์ว่า
ใจทุกข์มากแต่ก็ขี้เกียจยังไม่อยากภาวนา

ท่านตอบยิ้มๆว่า… จิตยังทุกข์ไม่พอ ก็ทุกข์ซะให้พอก่อนนะ
ทุกข์พอแล้ว ทนไม่ไหว เดี๋ยวจะขยันภาวนาเอง

เหมือนคนเห็นไฟไหม้ใกล้ๆ บ้านตัวเอง
ถ้ายังคิดว่าคงไม่ถึงบ้านเราหรอก ก็จะไม่ค่อยเดือดร้อน
ไม่สนใจดิ้นรนจะขนของ จะดับไฟ

แต่ถ้าเมื่อไหร่เห็นว่าไหม้แน่ วายวอดแน่ นั่นแหละ
จะรีบลุกมาจัดการดับไฟ ย้ายของอุตลุด

แต่จะทันไม่ทัน อันนั้นอีกเรื่องนะ : )

สุขสันต์วันที่จิตยังปล่อยบ้าง จับบ้างครับ

Continue reading “ปล่อยวาง”

สุนทรพจน์ของ แอนนา ควินด์เลน

บทความต่อไปนี้เป็นบทความที่แปลมาจากสุนทรพจน์ของนักเขียนชื่อดังคนหนึ่งของอเมริกา ชื่อว่า แอนนา ควินด์เลน เธอได้มีโอกาสพูดสุนทรพจน์ในปี 2000 เธอเริ่มกล่าวว่า..

เป็นเกียรติอย่างมากสำหรับฉันที่เป็นสมาชิกคนที่สามของครอบครัวที่ได้รับปริญญาจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง ตามลุงจิมที่ได้รับปริญญาเอกในสาขาจิตวิทยา และลุงแจ็ค นักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดคนหนึ่ง ถ้าทั้งสองเป็นตัวแทนในการกล่าวสุนทรพจน์ในครั้งนี้ พวกเขาอาจจะสามารถบอกคุณได้เกี่ยวกับการแพทย์ หรือ ด้านธุรกิจ ส่วนตัวฉันเอง ฉันไม่ได้มีทักษะพิเศษใดๆเลย ฉันเป็นนักเขียนคนหนึ่ง..

งานของฉันเกี่ยวกับธรรมชาติของมนุษย์ อย่าสับสนระหว่างชีวิตและการทำงาน เพราะอย่างหลังเป็นเพียงส่วนหนึ่งของอันแรก พ่อของฉันเคยสอนไว้เสมอว่า “หากคุณชนะในสนามแข่งหนู คุณก็ยังคงเป็นเพียงแค่หนู” พวกคุณทุกคนจะเดินออกจากห้องประชุมไปในวันนี้พร้อมกับสิ่งหนึ่งที่คนอื่นๆ ไม่มี… มีผู้คนอีกมากมายที่ได้รับปริญญาเช่นเดียวกับคุณ

แต่สิ่งหนึ่งที่เราไม่เหมือนกันก็คือ คุณจะเป็นคนๆ หนึ่งที่ควบคุมชีวิตตัวเอง
ไม่เพียงแค่ชีวิตบนโต๊ะทำงาน หรือ ชีวิตบนรถบัส หรือแม้กระทั่งชีวิตหน้าคอมพิวเตอร์
ไม่ใช่ชีวิตตามความคิด แต่เป็นชีวิตตามหัวใจ
ไม่เพียงแค่เงินในธนาคาร แต่เป็นจิตวิญญาณของคุณ

คนส่วนใหญ่ไม่พูดถึงเรื่องจิตวิญญาณอีกต่อไป มันง่ายกว่าหากเราเขียนเรซูมเม่แทนการบอกถึงจิตวิญญาณ และนี้คือเรซูมเม่ของฉัน..

ฉันมีลูกสามคน ฉันพยายามตลอดเวลา เพื่อไม่ใช่การทำงานของฉันอยู่บนทางเดียวกันกับการเป็นแม่ที่ดี ฉันเลิกคิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาลโดยการหังมากขึ้น หัวเราะมากขึ้น ฉันเป็นเพื่อนที่ดีสำหรับสามีของฉัน และพยายามทำตามคำสัญญาที่พูดไว้ในวันแต่งงาน ฉันมีเพื่อนที่ดีรอบๆตัว หากปราศจากสิ่งเหล่านี้แล้ว ฉันคงไม่มีอะไรมาพูดกับคุณในวันนี้ และในวันนี้สิ่งที่ฉันต้องการจะบอกพวกคุณก็คือ..

ออกไปค้นหา และใช้ชีวิต ไม่ใช่เพียงแค่ความต้องการเงินเดือนที่มากขึ้น หรือบ้านหลังใหญ่ๆ พยายามใช้ชิวิตแบบที่คุณสามารถรู้สึกได้ถึงกลิ่นของเกลือในน้ำทะเลที่กระทบฝั่ง หรือความรู้สึกที่คุณเฝ้าคอยดูลูกของคุณในขณะที่เขาพยายามหยิบขนมโดยใช้นิ้วโป้งและนิ้วชี้ ใช้ชีวิตในแบบที่ไม่โดดเดี่ยว ใช้ไปกับคนที่คุณรักและคนที่รักคุณ

และในที่สุดคุณจะได้รู้ว่าการใช้ชิวิตมันพิเศษแค่ไหน เมื่อคุณให้ความสำคัญกับสิ่งต่างๆ รอบตัวมากขึ้น มันง่ายมากที่จะใช้ชีวิตไปวันๆ ปล่อยให้วัน ,ชั่วโมง, และนาทีผ่านไป มันง่ายมากที่จะมีชีวิตอยู่ ง่ายว่าทำให้ชีวิตของคุณมีชีวิตชีวา อย่างไรก็ตามคุณจะไม่ได้รับสิ่งเหล่านั้นเลยหากคุณไม่ยอมเปิดตาและหูของตัวเอง ใช้ชีวิตให้เหมือนกับทุกๆ สิ่งเป็นห้องเรียน ที่คุณสามารถเรียนรู้ได้ในทุกๆ เวลา

ฉันได้พบกับครูที่ดีที่สุดของฉันเมื่อ 15 ปีที่ผ่านมา มันเป็นเดือนธันวาคมและฉันกำลังพยายามเขียนเรื่องเกี่ยวกับ คนไร้บ้านทำอย่างไรจึงมีชีวิตรอดในช่วงหน้าหนาว ฉันกับเขานั่งอยู่บนแท่นไม้ริมน้ำ ขณะที่เขาเล่าให้ฟังว่า

เมื่ออุณภูมิลดลงต่ำกว่าศุนย์เขาต้องไปนอนในโบสถ์ และพยายามหลบหนีจากตำรวจ และพายุไซโคลน เขาบอกฉันว่าเวลาส่วนใหญ่ของเขาใช้ชีวิตเหมือนกับที่เรากำลังนั่งอยู่ตรงนี้ ถึงแม้ว่าอากาศจะหนาวเย็น และเขาต้องสวมหนังสือพิมพ์หลังจากที่เขาอ่านมันจบ ฉันถามเขาว่า ทำไมเขาไม่ไปหาที่พักที่ทางการจัดให้ ทำไมไม่ไปโรงพยาบาลเพื่อดีท็อซ์ตัวเอง เขาเพียงแค่มองออกไปและบอกกับฉันว่า มองวิวข้างหน้าสิ.. มองวิว

และในทุกๆวัน ฉันพยายามที่จะทำตามที่เขาบอก เชื่อฉันอย่างหนึ่ง การมองสิ่งๆรอบๆตัว คุณจะเห็นอะไรหลายๆอย่างมากขึ้น และนี้คือสิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากจะบอกคุณ จากบทเรียนของชายคนหนึ่ง ซึ่งไม่มีบ้าน ไม่มีที่ไป ไม่มีเงิน..

มองออกไปข้่างหน้า คุณจะไม่มีวันผิดหวัง…

Continue reading “สุนทรพจน์ของ แอนนา ควินด์เลน”

ทองคำลึก 3 ฟุต

ต่อไปนี้คือเรื่องราวของ “ทองคำลึก 3 ฟุต” ที่แสนลือลั่น

ในยุคตื่นทองของสหรัฐอเมริกา ลุง ของ อาร์. ยู. ดาร์บี้ ก็เป็นโรคตื่นทองกับไปเขาเหมือนกัน ลุงของเขาได้ร่วมเดินทางไปทางฝั่งตะวันตกของโคโลราโด เพื่อไปขุดหาทองคำ ด้วยความหวังว่า หากพบสายแร่ทองคำ เขาก็จะได้มีโอกาสพบกับความร่ำรวย

แล้วลุงของเขา ก็ไปขอสิทธิ์ในการขุดทองคำ จากนั้นจึงเริ่มเข้าไปทำงานขุดและร่อนทอง หลังจากทำงานได้หลายสัปดาห์ ลุงของเขาก็พบกับทองคำ สมดังที่ตั้งใจไว้ ลุงของดาร์บี้ จึงรีบปิดเหมืองทองเล็กๆของเขาไว้ก่อน โดยไม่บอกให้ใครรู้ และรีบกลับไปบ้านเกิดที่ วิลเลียมเบิร์ก รัฐแมรีแลนด์ เพื่อบอกเรื่องการพบทองคำครั้งนี้กับ ญาติ และเพื่อนสนิทบางคนของเขา

เมื่อได้ทราบข่าวดีนี้ ลุงของดาร์บี้ พร้อมกับญาติๆ และเพื่อนๆ ก็ได้รวบรวมเงินกัน เพื่อสร้างเหมืองขุดเจาะทองคำ ซึ่ง อาร์. ยู. ดาร์บี้ เองก็ได้ตัดสินใจเข้าร่วมลงทุน
กับลุงของเขาด้วย และเมื่อรวบรวมเงินทุนได้ พวกเขาทุกคนก็รีบกลับไปที่เหมือง เพื่อขุดหาทองคำต่อทันที

แล้วก็เป็นจริงอย่างที่ลุงของเขาพูดไว้ พวกเขาได้พบว่ามี สายแร่ทองคำอยู่ในหลุมแรกที่พวกเขาลงมือขุด ซึ่งเพียงทองคำที่เขาขุดได้ในหลุมแรกนั้น ก็ได้พิสูจน์ว่า พวกเขากำลังจะกลายเป็นหนึ่งใน เจ้าของเหมืองทองคำที่รวยที่สุดในโคโลราโด และถ้าเขาเจอสายแร่ทองคำ เพิ่มขึ้นอีกสักสองสามหลุม แล้วล่ะก็ นอกจากพวกเขาจะสามารถล้างหนี้สินได้ทั้งหมดแล้ว พวกเขาก็จะร่ำรวยมหาศาลทีเดียว

พวกเขาขุดลึกลงไป ขุด ขุด แล้วก็ขุดด้วยความหวังอันเปี่ยมล้น ที่ได้รับจากทองคำในหลุมแรกนั้น แต่แล้ว มันกลับไม่เป็นไปอย่างที่พวกเขาคาดคิดไว้เพราะแม้ว่าพวกเขาจะขุดลึกลงไปสักแค่ไหน มันกลับไม่มีสายแร่ทองคำให้เห็นอีกเลย

แม้กระนั้นก็ตาม พวกเขาก็ยังคงพยายามขุดต่อไปอีก แต่… มันก็ยังคงมีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น มันไม่มีสายแร่ทองคำให้เห็นอีกแล้ว ในที่สุดพวกเขาก็ได้ตัดสินใจที่จะ…หยุด

พวกเขาได้ตัดสินใจ หยุดขุดหาสายแร่ทองคำ และขายเหมืองทองคำนั้นต่อให้กับพ่อค้าซื้อขายของเก่าคนหนึ่ง ในราคาเพียงไม่กี่ร้อยดอลลาร์ แล้วพากันนั่งรถไฟกลับบ้านอย่างสิ้นหวัง

แต่ พ่อค้าซื้อของเก่าคนนั้น ได้นำเรื่องเหมืองทองที่เขาซื้อมานี้ไปปรึกษากับ “วิศวกรเหมืองทองคำ” ซึ่งเมื่อวิศวกรผู้เชี่ยวชาญในเรื่องเหมืองทองคำ ทำการตรวจสอบแล้วพบว่า…

“สาเหตุที่ีโครงการนี้ล้มเหลวไปก่อน ก็เพราะ เจ้าของเหมืองคนเดิม (ลุงของเขาและพวก) ไม่คุ้นเคยกับ เส้นทางของสายแร่ทองคำ และจากการคำนวณโดยละเอียดแล้ว วิศวกรก็บอกว่า… สายแร่ทองคำอยู่ห่างออกไปจาก จุดที่ ดาร์บี้ หยุดขุด แค่ 3 ฟุต เท่านั้น”

เหมืองแร่ทองคำแห่งนั้น ได้ทำเงินให้พ่อค้ารับซื้อของเก่าคนนั้นนับล้านดอลลาร์ เพียงเพราะเขารู้ว่า… ควรจะปรึกษาผู้เชี่ยวชาญก่อนที่จะล้มเลิกความตั้งใจ

หลังจากนั้นมา ดาร์บี้ ได้พยายามทุกวิถีทางที่จะเอาเงินทุนกลับคืนมาให้ได้ แล้วเขาก็ได้มีโอกาสเข้าสู่ธุรกิจขายประกันชีวิต ซึ่งทำให้เขาได้ค้นพบว่า

“ปณิธาน” สามารถแปรเปลี่ยนเป็น “ทองคำ” ได้

แล้ว อาร์. ยู. ดาร์บี้ ก็ประสบความสำเร็จอย่างงดงามในงานใหม่ของเขา ดาร์บี้ ได้กลายเป็นหนึ่งในนักขายเพียงไม่กี่คนที่ทำยอดขายประกันชีวิตได้ มากกว่า 1 ล้านดอลลาร์ ต่อปีเพราะ เขายึดมั่นต่อบทเรียนที่ได้เรียนรู้จากเหมืองทองคำ

เขากล่าวว่า… “ผมเคยสูญเสีย ความร่ำรวย ไป เพียงเพราะว่า ผมตัดสินใจ หยุดขุดก่อนที่จะถึง สายแร่ทองคำ เพียง 3 ฟุต เท่านั้นเอง ดังนั้น เมื่อผมขายประกัน ผมจะไม่ยอมหยุดขาย เพียงเพราะลูกค้าตอบว่า ‘ไม่’ โดยเด็ดขาด” Continue reading “ทองคำลึก 3 ฟุต”

หนุ่มบ้านนอก

farmer_hoe_garden_haหนุ่มบ้านนอกยากจนคนหนึ่ง
เสี่ยงโชคเข้ามาหางานทำในกรุงเทพ
ทั้งที่มิได้มีความรู้อะไรเลย

เนื่องจากได้ทราบข่าวที่เพื่อนเล่าให้ฟังว่า
มีโรงเรียนแห่งหนึ่ง ในกรุงเทพ
กำลังรับสมัคร นักการภารโรง ไม่จำกัดวุฒิการศึกษา

จึงจับรถมากรุงเทพ
และเดินกางแผนที่ (ที่เพื่อนเขียนให้)
สุ่มถามชาวบ้านถึงที่ตั้งของโรงเรียนนั้น
ซึ่งกว่าจะเจอก็เหงื่อตกไปหลายปี๊บทีเดียวแหละ

เมื่อเข้าไปแจ้งความจำนงที่แผนกธุรการ
จึงมีเจ้าหน้าที่มาเรียกให้นั่ง
และยื่นใบสมัครมาให้กรอกข้อความ
นายหนุ่มนั้นก็ยิ้มแหย ๆ
ยกมือไหว้แล้วบอกอ่อย ๆ กับเจ้าหน้าที่ว่า
“… ขอโทษครับพี่
ผม…คือว่า…
ผม…อ่านหนังสือไม่ออก เขียนหนังสือไม่ได้ครับ… ”
เจ้าหน้าที่ ที่นั่งรับสมัครอยู่นั้น
เปลี่ยนสีหน้าทันที
“… อะไรกัน คิดจะมาสมัครงานที่โรงเรียน
ถึงจะตำแหน่งแค่ นักการภารโรง
ถึงจะไม่ได้ใช้วุฒิการศึกษา
แต่อย่างน้อยก็น่าจะอ่านออก เขียนได้ บ้างแหละ ”
หนุ่มบ้านนอกหน้าซีด
ยกมือไหว้เจ้าหน้าที่ประหลก ๆ
“… ผมไม่รู้หนังสือจริง ๆ ครับ
แต่ช่วยรับผมไว้หน่อยเถิดครับพี่
ให้ผมแบกหามกวาดถูอะไรก็ได้ทุกอย่างครับ ”
“ งั้นก็คงจะไม่ได้หรอก. .. ”
เจ้าหน้าที่เก็บใบสมัคร กับปากกาที่วางไว้ให้ คืนที่อย่างไม่มีเยื่อใย
“… เรามาสมัครงานกับโรงเรียนนะ
อย่างน้อยก็ต้องมีพื้นรู้หนังสือบ้างสิ
ถ้าไม่รู้อะไรเลยอย่างนี้ ก็เสียใจด้วยนะ
กลับไปเถอะ ”


หนุ่มบ้านนอกก็ได้แต่เดินออกจากโรงเรียน
ที่ตั้งความหวังว่าจะได้งานทำนั้นอย่างหงอยเหงา
และเมื่อไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้ในกรุงเทพ
ก็จึงต้องจำใจ กำเงินจำนวนสุดท้าย
จับรถ ซมซานกลับบ้าน อย่างนกปีกหัก
แต่เมื่อกลับถึงบ้าน
จึงนึกขึ้นได้ว่า
ตนเองนั้นเพิ่งได้รับมรดก
เป็นที่ดินสวนรกร้างเท่าแมวดิ้นตาย
มาจากพ่อผู้ล่วงลับไปแล้ว
ด้วยความเจ็บใจ
จึงเกิดเป็นแรงมานะ ให้จับจอบเสียม
หักร้างถางพง ที่ดินสวนเก่าที่รกร้างนั้น

และค่อย ๆ พลิกฟื้นลงร่องผลไม้ไปทีละเล็กละน้อย
อย่างฮึดสู้ชะตาชีวิต ด้วยความอดทน. . .
อาจเป็นบุญในปางบรรพ์
ของพ่อหนุ่มคนนี้ก็ได้
ที่ปรากฎว่า หลายปีต่อมา
สวนผลไม้ที่ลงแรงไว้นั้น
ออกผลอย่างงดงาม
และสร้างผลกำไรมากทบทวีขึ้นทุกปี
กระทั่งสามารถเก็บเงินซื้อที่ดินในแปลงข้างเคียง
ขยายอาณาเขตสวนของตนเอง จนกว้างขึ้น และกว้างขึ้น. . .

หลายสิบปีต่อมา
จากความขยันขันแข็ง มานะอดทน
และประสบการณ์ที่เพิ่มพูน
บัดนี้
หนุ่มบ้านนอกคนนั้น
ก็กลายเป็นชายชรา
ที่คนทั้งเมืองรู้จักในนามของ
พ่อเลี้ยงสวนผลไม้ที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด
และภูมิภาคนั้น

อยู่มาปีหนึ่ง
เมื่อเก็บเกี่ยวผลไม้มากมายมหาศาล
และชำระบัญชีเรียบร้อย
โดยฝีมือของลูกหลานที่เลี้ยงดู ให้การศึกษา
และแจกงานการให้ทำในสวนนั้นแล้ว

พ่อเลี้ยงชราก็หอบเงินเป็นฟ่อน
นั่งรถเข้ามาในตัวอำเภอ
เพื่อขอเปิดบัญชีกับธนาคารเป็นครั้งแรก
เมื่อแจ้งนาม และความจำนงกับธนาคารแล้ว
พนักงานถึงกับตื่นเต้นกันยกใหญ่
ผู้จัดการสาขาถึงกับเดินมาต้อนรับด้วยตัวเองเลยทีเดียว
เมื่อพนมมือไหว้ลูกค้าใหญ่ รายใหม่ อย่างนอบน้อมแล้ว
ผู้จัดการก็แตะข้อศอก
ยื่นใบเปิดบัญชีพร้อมปากกาปลอกทอง
ให้กับพ่อเลี้ยงชราอย่างพินอบพิเทา
“ ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงครับ
ทางเรารู้สึกเป็นเกียรติเป็นอย่างยิ่ง
ที่ได้มีโอกาสบริการพ่อเลี้ยงในครั้งนี้
รบกวนกรอกใบเปิดบัญชีด้วยครับ ”
พ่อเลี้ยงชราส่ายหน้าช้าๆ
ยื่นปากกาปลอกทองคืนให้กับผู้จัดการ
พร้อมกับยิ้มให้ พลางกล่าวเนิบๆ
“ พ่อหนุ่มช่วยกรอกรายการให้ลุงทีเถิด
ลุงอ่านหนังสือไม่ออก เขียนหนังสือไม่ได้หรอก… ”
ผู้จัดการรับปากกาคืนมาโดยอัตโนมัติแบบงงสุดขีด
พลางค่อยๆอ้อมแอ้มถามลูกค้ารายใหญ่ (มาก ) อย่างเกรงใจสุดๆ
“… เอ่อ…ผมไม่เคยทราบมาก่อนเลยครับ…
… เอ่อ…ขออนุญาตเรียนถามพ่อเลี้ยงด้วยความเคารพนิดหนึ่งเถิด ครับ
คือ…พวกเราในจังหวัดนี้ก็ทราบกันดีอยู่
ถึงชื่อเสียงของพ่อเลี้ยง
ในกิจการสวนผลไม้ที่ใหญ่โตและเจริญก้าวหน้าที่สุดในภูมิภาคนี้
แต่… ” ผู้จัดการ ชะงัก ด้วยความเกรงใจ
และในที่สุดก็หลุดปากถามออกมา
ด้วยความฉงนที่มิอาจเก็บไว้ได้จริงจริง
“… แต่ พ่อเลี้ยงอ่านหนังสือไม่ออก
และเขียนหนังสือไม่ได้ หรือครับ…. ”
“… พ่อหนุ่ม ” พ่อเลี้ยงชรายิ้มให้ผู้จัดการสาขาของธนาคารอย่างใจดี
“… ถ้าลุงอ่านหนังสือออก และเขียนหนังสือได้น่ะนะ… ”
แกถอนหายใจยาว
ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ผู้จัดการถึงกับอึ้งไปนานเลยว่า

“… ป่านนี้ ลุงก็คงได้เป็นภารโรงไปแล้วแหละ…"

วิถี ซุนโงคู

วันนี้ขอหยิบบทความดีๆ จากบร๊ะเจ้าโจ๊ก โซคูล มาให้อ่านกันครับ ผมชอบพระเจ้าตรงที่พระเจ้าจะมีมุมมองแปลกๆ เสมอ บทความนี้บร๊ะเจ้าโจ๊กได้นำ “วิถีซุนโงคู” มาเปรียบเทียบกับชีวิตประจำวันเขียนไว้ใน Facebook เมื่อวันที่ 22 มีนาคม 2011

วิถี ซุนโงคู
ผมเคยเห็นคนจำนวนมากเอาเรื่องราวต่างๆมาประยุกต์ใช้กับตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นสามก๊ก ที่นักธุรกิจนักการเมืองชอบเอาวิถีทางมาเป็นแบบอย่างเพื่อฮ่ำหั่นกัน เพราะชีวิตคนเราบางทีมันเครียด ต้องมีฮีโร่ ต้องมีแบบอย่างในการดำเนินชีวิต ว่ามีคนเขาลำบากกว่าแต่ผ่านไปได้ มีคนเค้าเจอเรื่องยากกว่าแต่ผ่านไปได้ ลำพังตัวเองอาจมีขวัญและกำลังใจไม่พอ

ถ้าถามตัวผมเอง ว่าผมยืนอยู่ทุกวันนี้ได้อย่างไร ฮีโร่ ของผม ไม่ใช่ ขงเบ้ง ไม่ใช่เล่าปี่  ไม่ได้มาจากหนังสือชีวิตเล่มใด แต่เขาคนนั้นคือ…

ซุนโงคู!!

เจ็ดข้อคร่าวๆ กับวิถีซุน โงคูคือ

  1. ไม่ผิดที่ไม่เหมือนใคร
    ในช่วงเวลาอันโดนเดี่ยวไร้คนเข้าใจ ผมแอบให้กำลังใจตัวเองเสมอ ตั้งแต่เด็กที่ไม่ว่าจะเข้าโรงเรียนไหนก็เป็นแกะดำ  อ่อนแอ เรียนโง่ ทำตัวไม่เหมือนคนปรกติทั่วๆไป จนเพื่อนต่างมองว่าเป็นตัวประหลาด ผมไม่เคยท้อแท้ และคิดเสมอว่าตัวเองถูกส่งมาจากดาวไซย่า มาจากชนเผ่านักรบที่ยิ่งใหญ่ แต่สมองกระทบกระเทือนเช่นเดียวกับซุนโงคู ตัวเราเองจึงลืมบางสิ่งบางอย่างไป แต่เราต้องเป็นคนที่ยิ่งใหญ่แน่ๆ  ดังนั้นหากเพื่อนๆรู้สึกเข้ากับใครไม่ได้ หรือรู้สึกมีปมด้อยจงคิดซะว่า เรามาจากดาวไซย่าที่ยิ่งใหญ่ เราจึงไม่เหมือนใคร และอย่าสงใสถ้าตามหาคนที่เหมือนเราไม่เจอ เพราะดาวไซย่า แตกไปแล้ว!
  2. ปีศาจที่แอบแฝง
    และเมื่อใดที่เราทำผิดพลั้งโดยไม่ตั้งใจจงอย่าโทษตัวเองและหาทางออกซะ เพราะชาวไซย่านั้นมีปีศาจลิงยักแฝงอยู่ในร่างทุกคน

    เมื่อ ใดที่เห็นพระจันทร์เต็มดวงเราจะกลายร่างและทำลายทุกอย่าง ไม่ต่างอะไรกับมนุษย์ที่เห็นสิ่งที่อยากได้เมื่อไรก็จะแยกแยะผิดถูกชั่วดี ไม่ได้ จนทำสิ่งที่ผิดพลาดลงไป
    พอมารู้ตัวอีกทีเราอาจสูญเสียสิ่งสำคัญไปแล้วก็ได้ จากปีศาจชั่วที่ตื่นขึ้นมาในยามที่เราอีกคนกำลังหลับไหล
    ตำราดราก้อนบอลของ อ.โทริยาม่า อากิร่า ได้สอนพวกเราไว้แล้วว่า วิธีทำลายปีศาจนั้นหาใช่การทำลายดวงจันทร์ไม่ แต่คือการตัดหางลิงของเราออก ฆ่าตัดตอน ทำลายปีศาจที่อยู่ในตัวของเราเอง เมื่อตัวเราไร้ซึ่งปีศาจร้าย ต่อให้จันทร์สาดแสงแรงเพียงใด คงมิอาจทำให้เราขาดสติลงเป็นแน่แท้

  3. เปลี่ยนมิตรเป็นศัตรู
    ซุนโงคูไม่เคยจองเวร นี่คือตัวอย่างจากดราก้อนบอลอย่างนึงซึ่งน่าเอามาใช้ในชีวิตจริงที่สุด นั่นคือ ต่อให้พบกับศัตรูที่ชั่วร้ายแค่ไหน โงคู จะไม่เคยจองเวร ยิ่งเก่งแค่ไหนก็ยิ่งขวนขวายเอาชนะ แต่ไม่มีจิตใจที่คิดอาฆาต หรืออยากฆ่าให้ตาย ถ้าเราสังเกตุให้ดีโงคูเปลี่ยนมิตรเป็นศัตรูมาโดยตลอด ไม่ว่าจะเป็น ยามูชา พิคโกโร่ เบจิต้า หรือไม่เว้นกระทั่ง จอมมารบู เหมือนกับชีวิตจริง แม้คนรอบข้างจะร้ายกาจแค่ไหน แม้นถ้าเป็นคนอื่นอาจไม่ให้อภัย แต่หากเราทำได้อย่างซุนโงคู เราจะมีแต่มิตร และ ศัตรูที่เปลี่ยนมาเป็นมิตร  ในขณะที่คนทั่วไปมีทั้งมิตรและศัตรู และจงอย่าลืมว่าเมื่อใดเราได้ศัตรูที่ร้ายกาจที่สุดมาเป็นมิตร ความร้ายกาจนั้นอาจช่วยปกป้องเราในยามคับขันได้เช่นกัน
  4. ยิ่งล้มยิ่งเก่ง
    อย่ากลัวที่จะต้องเจอกับมรสุมในชีวิต เหมือนกับชาวไซย่าที่หากเจ็บปวดปางตายแล้วสามารถรอดชีวิตมาได้ จะมีพลังเก่งกาจเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่คล้ายคลึงชีวิตจริง ที่คนเราเวลาเจ็บช้ำอาจร้องไห้อย่างแสนปวดร้าว แต่หากเจออย่างเดิมซ้ำๆ ก็จะชินชาทนทาน จนต่อสู้กับมันดั่งเป็นเรื่องเล็กน้อย รู้วิธีที่จะต่อสู้กับศัตรูทีี่เคยทำให้เราพลาดท่า และหากครั้งนี้เจ็บกว่าเดิมแล้วเรายังผ่านไปได้ล่ะก็ เราก็จะเก่งทวีคูณขึ้นไปเรื่อยๆ จนอาจไม่มีศัตรูที่สมน้ำสมเนื้ออีกเลยก็ได้ หรือที่ชาวโลกชอบพูดกันว่า ผ่านมาเย้ออออ เจ็บมาเย้ออออ
  5. ซุปเปอร์ไซย่า
    การจะเป็นซุปเปอร์ไซย่านั้น ต้องระเบิดพลังออกมาถึงขีดสุด แต่มีสติควบคุมได้
    สาเหตุที่เบจิต้าได้เป็นซุปเปอร์ไซย่าทีหลังโงคู นั่นเพราะว่าเบจิต้ามีแต่ความโกรธ และพลังทำลายล้าง แต่ขาดซึ่งสมาธิและความสุขุมเยือกเย็น เพราะซุปเปอร์ไซย่าต้องระเบิดพลังออกมาถึงขีดสุดแต่สามารถมีความนิ่งอย่าง สูงสุดในเวลาเดียวกัน
    ชาวไซย่าจึงจะเป็นสุดยอดนักรบ ในตำนานได้ นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ใช้ได้กับหลายๆเรื่องราวในชีวิตคน ไม่ว่าจะเป็นนักธุรกิจ นักกีฬา หรือแม้กระทั่งคนทุกคน จำไว้เลยว่า
    สุดยอดนักรบต้องระเบิดพลังออกมาพร้อมกับการควบคุมสติสมาธิและมีความสงบนิ่ง แต่หากเราคิดว่าเราเก่งและระเบิดพลังออกมาด้วยความอยากเอาชนะ ความอิจฉาริษยา ความอยากได้อยากมี ความโลภ หรือความโกรธนั้น แม้แต่ตัวเราเองเราก็ยังชนะไม่ได้
  6. กินเลอะ
    หากใครมองว่าเรากินมูมมามจงอย่าได้แคร์ เพราะซุนโงคูกินเลอะกว่า  (เริ่มทุเรศและ)
  7. การขอพรที่ไม่มีสิ้นสุด
    ถึงแม้เราจะไขว่าคว้าดราก้อนบอลทั้งเจ็ดลูกมาสักกี่ครั้ง มันก็พุ่งขึ้นฟ้าและกระจัดกระจายหายไปเสมอ
    นี่เป็นเรื่องเดียวกับกฏไตรลักษณ์ของศาสนาพุทธคือมีเกิด มีอยู่ และดับไป สิ่งใดก็ตามในชีวิตที่เราไขว่คว้ามาด้วยความยากลำบาก มันไม่มีวันอยู่ตลอดไป พอเราขอพรไปหนึ่งข้อ วันต่อมาก็มีข้อใหม่ที่อยากขอ แล้วเราก็ตามหามันไม่มีที่สิ้นสุด
    ไม่ว่าจะอาชีพการงาน หรือทุกสิ่งที่มีการแข่งขัน บอกไว้ตรงนี้เลย ว่าใครมีความสุขกับการแข่งขันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ละก็บั้นปลายชีวิตจะหาความสุขไม่เจอ ไม่ต่างจากคนแก่ๆที่พยายามดิ้นรนเพื่อทรัพย์สมบัติ แต่ไม่มีโอกาสได้ใช้มันเลย
    เปรียบกับชาวสวนที่ปลูกผักไปวันๆ ยังมีความสุขกับชีวิตมากกว่า
    ดังนั้นผู้ที่เคยไล่ล่าฝัน ไล่ล่าดราก้อนบอลทั้งเจ็ดลูก ไม่ว่าใครจะเคยได้มาครบแล้วครั้งนึง หรือใครที่ได้ยังไม่ครบ จงมีความทรงจำดีๆกับการล่าฝัน แต่อย่าจมอยู่กับฝันจนไม่มีชีวิตจริง  เพราะต่อให้เราเก่งกาจหรือปกป้องโลกไว้กี่ครั้ง คนที่มีความสุขที่สุดก็คือชาวโลกธรรมดาทั่วๆไปนั่นเอง

Joke So Coolและนี่ก็เป็นแบบย่อๆนะครับที่ผมเรียบเรียงวิถีซุนโงคูมาให้อ่านกันแบบคร่าวๆ การเป็นนักรบที่เก่งกาจนั้น หากประกอบไปด้วยความ สุขมเยือกเย็น เป็นคนดีมีน้ำใจ พูดจาตรงไปตรงมาไม่ใส่หน้ากาก ยามรบรบขาดใจ ยามจบสงครามไม่ผูกใจแค้น คิดถึงประโยชน์ส่วนรวมมากกว่าประโยชน์ส่วนตัว มีความสุขในการได้ช่วยเหลือผู้อื่น ร้อนแรงที่สุดและเยือกเย็นที่สุดในเวลาเดียวกัน นั่นแหละคือซุปเปอร์ไซย่าอย่างแท้จริง หวังว่าเรื่องนี้จะช่วยให้คนที่ต้องต่อสู้กับชีวิตอันเหนื่อยยาก มีพลังจากดาวไซย่ากลับติดตัวไปบ้างนะครับ ส่วนใครที่มีปัญหาชีวิตอะไร ที่อยากได้ทางออกในรูปแบบ วิถี ซุนโงคู ถามกันมาเยอะๆนะครับ จะรวบรวมให้ในตอนถัดไปครับ

และข้อสุดท้าย ซุนโงคู ของแท้ต้องกลัวเมียนะครับ ต่อให้เราเก่งมาจากไหน ล้มศัตรูที่ยิ่งใหญ่คับจักรวาล แต่ยอมอ่อนข้อให้เกียรติแม่ของลูก เจริญทุกคนครับ

Continue reading “วิถี ซุนโงคู”

คนที่ชนะ ก็คือ คนที่คิดว่าเขามีความสามารถ

Napoleon Hill

ถ้าท่านคิดว่าท่านพ่ายแพ้ ท่านจะพ่ายแพ้
ถ้าท่านคิดว่าท่านไม่กล้า ท่านจะไม่กล้า
ถ้าท่านต้องการที่จะชนะ แต่ท่านคิดว่าท่านไม่อาจชนะ
เกือบจะแน่นอนว่า ท่านจะไม่ชนะ

ถ้าท่านคิดว่าท่านย่อยยับ ท่านจะย่อยยับ
เพราะว่า สิ่งที่เกิดขึ้นมาในโลกนี้
ความสำเร็จ เริ่มต้นด้วยความต้องการของคนผู้นั้น

ทั้งหมด มันขึ้นอยู่กับท่าทีของจิตใจ
ถ้าท่านคิดว่า ท่านมีความสามารถไม่พอ ท่านจะเป็นเช่นนั้น
ท่านจะต้องคิดให้สูง เพื่อที่จะยกตัวของท่านให้สูงขึ้น

ท่านจะต้องเชื่อถือในตัวของท่านเองเสียก่อน
ก่อนที่ท่านจะชนะรางวัล
สงครามชีวิต มิได้ขึ้นอยู่กับผู้ที่แข็งแรงกว่า หรือ เร็วกว่าเสมอไป
แต่ในไม่เร็วก็ช้าคนที่ชนะ
ก็คือคนที่คิดว่า เขามีความสามารถ

Napoleon Hill

จงเป็นนักเคลื่อนไหว By Bill Gates

Bill Gates 1

บทความนี้เป็นคำปราศรัยของ บิลล์ เกตส์ ในวันที่เขาได้รับปริญญากิตติมศักดิ์จากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด หลังจากที่เขาออกจากฮาร์วาร์ด เขาได้ค้นพบกับความไม่เสมอภาค ค้นพบว่าเยาวชนนับล้านคนถูกโกงโอกาสทางการศึกษา ค้นพบว่ามีอีกหลายชีวิต ที่อยู่กับความยากจนแสนสาหัสและโรคร้ายในประเทศกำลังพัฒนา การตายจากโรคที่หมดอันตรายไปนานแล้วในประเทศของเขา  และคำพูดของคุณแม่เขาเอง “จากผู้ที่ได้รับมากทั้งหลาย มีความคาดหวังว่าพวกเขาจะให้มากด้วย”

คงเป็นที่ทราบกันดีแล้วว่า บิลล์ เกตส์ ผู้ครองตำแหน่งอภิมหาเศรษฐีหมายเลขหนึ่งของโลกในช่วงเวลา 13 ปีที่ผ่านมา ออกจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดก่อนเรียบจบหลักสูตรปริญญาตรี ปัจจัยที่ทำให้เขาออกกลางคันได้แก่ความต้องการที่จะทุ่มเทเวลาให้กับการเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคล ผลของความทุ่มนั้นเป็นที่รู้กันอย่างทั่วถึงแล้ว ตอนนี้ บิลล์ เกตส์ อายุยังไม่ครบ 52 ปี แต่ได้ประกาศว่าเขาจะเกษียณจากบริษัทไมโครซอฟท์ในราวอีก 1 ปี หลังจากนั้นเขาจะทุ่มเทเวลาให้กับการแก้ปัญหาของโลกผ่านมูลนิธิซึ่งขณะนี้มีเงินทุนที่ได้รับจากเขาราว 30,000 ล้านดอลลาร์และกำลังจะได้รับจาก วอร์เรน บัฟเฟตต์ อภิมหาเศรษฐีหมายเลขสองของโลกอีก 37,000 ล้านดอลลาร์

เมื่อวันที่ 7 มิถุนายน ปี พ.ศ.2550 (ค.ศ.2007) มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดได้ประสาทปริญญากิตติมศักดิ์ให้ บิลล์ เกตส์ และได้เชิญให้เขากล่าวคำปราศรัยในพิธีประสาทปริญญาของผู้จบการศึกษาในปีนั้นด้วย ผมเห็นว่าคำปราศรัยของเขามีแง่คิดที่น่าใส่ใจยิ่ง จึงนำมาถอดความสำหรับผู้ที่อาจไม่มีโอกาสฟังหรืออ่านคำปราศรัยนั้น เนื่องจากคำปราศรัยอ้างถึงภูมิหลังบางอย่างซึ่งผู้อ่านอาจไม่คุ้นเคย เพื่อความกระจ่างและเพื่อให้เห็นมุกขบขันของเขา ผมได้เพิ่มคำอธิบายสั้น ๆ ไว้ในวงเล็บ […] คำปราศรัยนั้นอาจถอดได้ดังนี้

ท่านอธิการบดีบอค, ท่านอดีตอธิการบดีรูเดนสไตน์, ท่านอธิการบดีที่จะเข้ามารับตำแหน่งต่อไปเฟาสต์, สมาชิกของบรรษัทฮาร์วาร์ดและคณะกรรมการดูแลมหาวิทยาลัย, คณาจารย์, พ่อแม่, และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง, บัณฑิต

ผมคอยมา 30 ปีที่จะพูดว่า “คุณพ่อครับ ผมบอกคุณพ่อเสมอมาใช่ไหมว่าวันหนึ่งผมจะกลับมาเอาปริญญาให้ได้” [ผู้ฟังหัวเราะกันอย่างทั่วถึง]

Bill Gates 2

ผมขอขอบคุณมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดที่ประสาทปริญญาให้ผมทันเวลาพอดิบพอดี ผมจะเปลี่ยนงานปีหน้า และมันน่าจะดีเมื่อในที่สุดผมจะมีปริญญาพ่วงท้ายในใบประกาศคุณสมบัติของผมเสียที [เสียงหัวเราะจากผู้ฟัง]

ผมขอปรบมือให้ผู้จบการศึกษาวันนี้ที่เดินไปสู่จุดมุ่งหมายด้วยทางสายตรง สำหรับผม, ผมมีความสุขที่หนังสือพิมพ์คลิมสัน [หนังสือพิมพ์รายวันของนักศึกษาฮาร์วาร์ด] ให้สมญาผมว่า “ผู้ประสบความสำเร็จสูงสุดในหมู่ผู้เรียนไม่จบของฮาร์วาร์ด” ผมเดาเอาว่านั่นหมายถึงผมคือผู้ทำคะแนนได้สูงสุดในรุ่นพิเศษของผม ผมทำได้ดีที่สุดในหมู่ผู้สอบตกด้วยกัน [เสียงหัวเราะจากผู้ฟัง]

แต่ผมต้องการได้รับการยอมรับว่าผมเป็นผู้ที่ทำให้สตีฟ บอลล์เมอร์ [เพื่อนซี้ของ บิลล์ เกตส์ ซึ่งขณะนี้เป็นประธานผู้บริหารของบริษัทไมโครซอฟท์] เลิกเรียนวิชาบริหารธุรกิจ ผมมักชักนำคนไปในทางเสีย นั่นคือเหตุผลที่ผมได้รับเชิญมาพูดในวันรับปริญญาของคุณ ถ้าผมมาพูดในวันปฐมนิเทศของคุณ, คุณบางคนอาจยังเรียนไม่จบในวันนี้ก็ได้ [เสียงหัวเราะจากผู้ฟัง]

ฮาร์วาร์ดเป็นประสบการณ์อันแสนพิเศษสำหรับผม ชีวิตการเรียนประทับใจยิ่ง ผมได้เข้าไปนั่งฟังวิชาต่างๆ มากมายซึ่งผมไม่ได้แม้กระทั่งลงทะเบียนเรียน และชีวิตในหอพักก็สุดยอด ผมพักที่แรดคลิฟฟ์ [วิทยาลัยหญิงซึ่งต่อมายุบรวมกับฮาร์วาร์ด], ในหอพักชื่อเคอร์รี่เออร์ มีคนจำนวนมากเข้ามาอยู่ในห้องของผมตอนดึกๆ เพื่อคุยกันถึงเรื่องต่างๆ เสมอ, เนื่องจากทุกคนรู้ว่าผมไม่ค่อยวิตกเรื่องการจะต้องลุกจากที่นอนหรือไม่ในวันรุ่งขึ้น นั่นคือที่มาของการเป็นผู้นำของกลุ่มต่อต้านสังคมของผม เราเกาะกลุ่มกันเพื่อเป็นเครื่องยืนยันว่าเราไม่เอาด้วยกับพวกสังคมจัดทั้งหลาย

แรดคลิฟฟ์เป็นที่อยู่อันยอดเยี่ยม มีสาวๆ ยั้วเยี้ยไปหมด, และหนุ่มๆ ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกวิทย์-คณิต ปัจจัยทั้งสองรวมกันเอื้อให้ผมมีโอกาสสูงยิ่ง, คุณคงพอจะรู้ว่าผมหมายถึงอะไรใช่ไหม [เสียงหัวเราะ]

ณ จุดนี้เองที่ผมเรียนรู้เรื่องชวนหดหู่ใจว่า การเพิ่มโอกาสไม่นำไปสู่ความสำเร็จเสมอไป [เสียงหัวเราะ]

ความทรงจำอันสำคัญยิ่งอย่างหนึ่งเกี่ยวกับฮาร์วาร์ดของผมเกิดขึ้นในเดือนมกราคม 1975 เมื่อผมโทรศัพท์จากหอพักเคอร์รี่เออร์ไปหาบริษัทหนึ่งที่เมืองอัลบูเคอร์คี [ในรัฐนิวเม็กซิโก] ซึ่งได้เริ่มทำคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลเครื่องแรกในโลก ผมเสนอขายซอฟท์แวร์ให้เขา

Continue reading “จงเป็นนักเคลื่อนไหว By Bill Gates”

Wordpress Social Share Plugin powered by Ultimatelysocial